چه کسی ستمدیده است؟

اینجا کسی شهید شده است، کسی کتک خورده است، کسی بدنش از ضربه‌های چوب و…

اینجا کسی شهید شده است، کسی کتک خورده است، کسی بدنش از ضربه‌های چوب و چماق کوفته شده است، کسانی بدنش را با چاقو سوراخ سوراخ کرده‌اند، ولی نباید گریه کنی، نباید دردت را بگویی، باید درد را در خود پنهان کنی، هوار نمی‌کشی، از این رو نادیده‌ات می‌گیرند.  انکار می‌شویم، هیچ‌کس هم اجازه ندارد تسلیت بگوید، چرا که باید امنیت ملی نگهداری شود. انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. خانه‌ای سوخته، اتومبیلی آتش‌گرفته و دل‌هایی پرپر…

چه کسی ستمدیده است؟ آن کسی که به انگیزه نداشتن رسانه، نادیده گرفته می‌شود و اگر دفاع کند به خاک و خون کشیده می‌شود؟ یا آن کسی که در یک مرگ مشکوک میرانده می‌شود و از لندن تا تلاویو و از واشنگتن و تا پادگان اشرف برایش مرثیه می‌خوانند:

در رسانه های خبری  از جانباختگان: ندا آقاسلطان و روح‌الامینی و کامرانی و… می‌گوید، ولی از شهید غلامحسین هیچ نمی‌گوید. مگر رضا و ایمان و محمدنقی و همانند این‌ها آدم نبودند که چیزی از آنها گفته نمی‌شود؟